maandag 20 februari 2012

Durf te dromen, durf te zingen!

In mijn vorige blog ben ik iets vergeten te vermelden. Iedere betrokken zangleraar zal natuurlijk trots op een leerling zijn als er vorderingen worden gemaakt. Maar als leerlingen succes hebben als zangers, dan ben je als zangcoach natuurlijk helemaal in de zevende hemel. 

Succes kan vele vormen aannemen. Maar succes is: iets bereiken dat je droom dichterbij brengt. En dromen zijn van persoon tot persoon verschillend. Is het je ambitie om te schitteren in het clubcircuit en begin je eindelijk erkenning te krijgen met je band? Of wil je in de finale staan van een talentenshow op televisie en lukt dat? Stond je ooit al in zo'n finale en wil je graag laten zien dat je er nog bent en dat je gegroeid bent? Wil je de Nederlandse Birdy zijn en mag je in DWDD komen en bij Giel Beelen? Ben je een smartlapzanger die solo gaat en het lukt om de agenda vol te krijgen met optredens? Ben je een zingende mama die haar angst om op te treden overwint? Heb je een platendeal al in je zak, maar lukt het je om je stem beter te leren kennen en je plaat super goed in te zingen? Zing je als achtergrondzangeres in televisieshows en durf je eindelijk solo te gaan? Of is het je gelukt als beginner om er achter te komen dat je echt kunt zingen?

Van iedere genoemde categorie heb ik in mijn lespraktijk één of meerdere voorbeelden. De grootste gemene deler is, dat al deze mensen leren te vertrouwen op hun stem. Omdat ze begrijpen hoe hun stem werkt. En dat geeft de aanzet voor meer zelfvertrouwen en zorgt voor de grote stap die iedereen wil maken in de richting van zijn of haar droom. Wat die droom dan ook is. Mijn werk als zangcoach is het helpen verwezenlijken van dromen.

En die dromen komen maar al te vaak uit. Van al die verschillende vormen van succes maak ik deel uit. Echt geen hondenbaan!

zaterdag 4 februari 2012

Docent of Artiest?

Als je op zoek bent naar een zangleraar, waar moet je dan op letten? Veel zangers (ook veel bekende) geven naast een zangcarrière ook zangles. Maar is een succesvolle zanger automatisch ook een goede leraar?

Lesgeven is een heel ander vak dan optreden. Het vereist een speciale aanpak en veel empathie, zich kunnen verplaatsen in een ander. Ook (en juist!) als die over minder talent lijkt te beschikken dan de leraar. Natuurlijk is het handig als jouw zangleraar veel podiumervaring heeft. Maar er is veel verschil tussen een leraar die echt voor het leraarsvak heeft gekozen, al dan niet na een zangcarrière, of een leraar die het erbij doet. Die laatste zal niet veel tijd besteden aan het bijleren van methodiek en zangtechniek.
Hoe onderscheid je nou een docent van een zanger? Kijk eerst maar eens naar zijn/haar website. Staan daar leerlingen op? Of alleen maar glamour foto's van de docent? Het is dat wat je het liefste doet of wilt, waar je graag mee naar buiten treedt. Dus ook al heb je 30 leerlingen in je studio, als je site daar niet over gaat, maak je als docent eigenlijk duidelijk dat je liever wat anders doet dan lesgeven.

Maar ja, voor veel optredende artiesten is het niet zo'n vetpot. Ze geven er dus les naast om rond te komen. Maar dromen nog steeds van een succesvolle carrière als zanger.

En er zijn natuurlijk ook veel zangers die sinds hun afstuderen aan het conservatorium, geen enkele scholing of update hebben gehad. En die dus heel veel van de nieuwste ontwikkelingen missen. Vooral de laatste jaren is er op zanggebied erg veel gebeurd: EVTS, daarna CVT en nu dus VocalFeedback.

Veel zangers en zangeressen hebben helemaal niet zo'n heel grote carrière (gehad). Ze hebben soms wel leerlingen die veelbelovend lijken. Daar kan dan wat kribbigheid bij om de hoek kijken in de les. Soms zelfs wat jaloezie. Begrijpelijk misschien, maar niet echt prettig als werksfeer. Een docent die zelf niet het gedroomde succes heeft bereikt, voelt meestal dat hij zijn tijd verdoet met de beginners. Maar voelt zich ook weer een beetje afgunstig naar de heel goede leerlingen. Beide groepen krijgen zo niet wat ze nodig zouden hebben.


Een docent die op de eerste plaats echt docent is, reageert anders. Heeft veel geduld. Is net zo blij met beginners als met professionals (en kan daar net zo veel mee). Heeft geïnvesteerd in een professionelere lesruimte en goede faciliteiten. En heeft een website die uitsluitend over lesgeven en leerlingen gaat. Niet over allerlei projecten en concertagendas van de docent Een toegewijde docent is op de hoogte van de nieuwste trends, ontwikkelingen en technieken. En weet die ook toe te passen. En is oprecht dolgelukkig als zijn leerlingen vorderingen maken en successen boeken.

In 2005 al heb ik voor mezelf definitief de knoop doorgehakt om me in de eerste plaats verder te ontwikkelen als zangcoach. Dat betekende niet alleen me verder oriënteren en laten opleiden in mijn vakgebied, maar ook een verandering van houding.

Door mijn keuze bleek ik veel beter in staat om het geduld op te brengen dat iedere leerling nodig heeft om zich vertrouwd en veilig te voelen. Daarnaast zorgde het ervoor dat ik geen genoegen meer nam met door anderen bedachte methodes en oplossingen. Ik had de rust en de tijd om de zaken voor mezelf eens goed uit te zoeken.

En dat heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Ik ontdekte dat mijn echte talent schuilt in het overbrengen van vaardigheden. En dat er een compleet nieuwe zangmethode moest worden ontwikkeld (!) om deze vaardigheden op een snelle en effectieve manier te kunnen onderwijzen.

Ik heb de ervaring van het optreden gelukkig niet hoeven missen. Eerlijk gezegd heb ik in dat optreden ook maar zelden de voldoening kunnen vinden die ik nu, dagelijks, vind in het stimuleren en verder helpen van enthousiaste leerlingen. Het geven van zangles is voor mij een dagelijks terugkerende dynamische interactie met een uiterst aandachtig en gemotiveerd publiek.

Het is, ook voor een toegewijd en gespecialiseerd docent, zeker wel aan te raden om af en toe contact met het publiek vanaf een podium te blijven maken. Gewoon, om het gevoel weer even te ervaren en om nieuwe ontwikkelingen zelf uit te testen. Van de 70 optredens die ik ooit jaarlijks deed, waren er hooguit 10 echt leuk. Die 10 optredens heb ik over kunnen houden: iedere zomer ging ik met een band spelen in Frankrijk, om me uit te leven op de pleinen en Boulevards van de Vendée. Zo bleef ik in contact met de praktijk en doe ik weer nieuwe inspiratie op. Om me dan de rest van het jaar weer volledig in te kunnen zetten voor mijn leerlingen. Die stuk voor stuk vorderingen blijven maken en met veel plezier naar hun zangles komen, in een vertrouwde setting met een enthousiaste sfeer. Daar zitten ook professionals bij en jongeren die bij talentenshows successen boeken.

Jaloezie ken ik niet. Maar wel trots: zoveel talent dat het vertrouwen stelt in mijn lessen en methode. En als mijn leerlingen groeien, dan groei ik mee. "Dat hebben we toch maar weer mooi samen geflikt" denk ik dan.

Ik heb echt een prachtig vak!