maandag 20 maart 2017

Het zuurstofmaskertje

Het zuurstofmaskertje: 

help jezelf vóór je aan een ander denkt!

Protocollen
Als het er echt op aankomt, heb je protocollen nodig. Als ze dat ergens weten, dan is het wel in de luchtvaart. In een vliegtuig krijg je duidelijke instructies voor de meest voorkomende noodsituaties. Eén daarvan is het wegvallen van de cabinedruk: op 10 kilometer hoogte kun je niet ademen omdat de lucht te ijl is. Daarom staat de romp van een vliegtuig onder druk zodat het voelt alsof je gewoon op zeeniveau bent. Maar als er een lek in de romp komt, kan in één klap de druk wegvallen. In dat geval, floepen er allemaal zuurstofmaskertjes uit het plafond. Die geven een paar minuten zuurstof. En terwijl de piloot zo snel mogelijk hoogte gaat verliezen, moeten zo snel mogelijk die maskertjes worden opgezet.

Zuurstoftekort
Ouders hebben in zo'n geval de instinctieve reactie, om eerst hun kinderen te helpen om die maskertjes op te zetten. En daar wordt voor gewaarschuwd. Je kind kan, terwijl jij eerst je eigen maskertje op zet, best een minuutje zonder zuurstof. Andersom, als het tegenzit met het opzetten van zo'n ding bij een tegenstribbelend kind, kun je als ouder zuurstoftekort krijgen. En dan ben je er allemáál geweest. Het protocol is dus: eerst jijzelf, en dan pas een ander. Dat is verre van egoïstisch: je kunt niemand helpen als je niet eerst jezelf helpt.

Veiligheid
En zo werkt het vaker dan je misschien denkt. In mijn gezin is het woord “zuurstofmasker” het codewoord voor “zorg eerst goed voor jezelf, zodat je beter voor de kinderen kunt zorgen”. In die categorie valt: eerst even bijkomen van je werkdag vóór je gaat koken. Zo voorkom je chagrijnige toestanden aan tafel. Maar ook onder het autorijden betekent dat: je niet af laten leiden door wat er op de achterbank gebeurt. En het is heel fijn als de kinderen het naar hun zin hebben onderweg, maar er word zachtjes gesproken en gespeeld. Geen geschreeuw. Veiligheid en comfort gaan zo hand in hand.

Scheiding
En als mijn vrouw en ik het eens even helemaal gehad hebben, is het woord “sauna” in combinatie met “zuurstofmasker” het teken, dat onze kinderen leuke en flexibele ouders hebben (en houden), als wij ook even tijd voor elkaar kunnen maken. Een scheiding hakt er voor de kinderen nu eenmaal veel harder in, dan af en toe een avondje met een oppas, toch?

Van hot naar her
In mijn lesstudio zie ik veel leerlingen of ouders van leerlingen die dagelijks met dezelfde uitdagingen worstelen. Hebben ze kinderen, dan worden die van hot naar her gesleept, zangles, hockey, musicalklas, judo, zwemles.... En natuurlijk ook nog school, compleet met halen en brengen. En het is allemaal even belangrijk en leuk.

Eigen momentje
Voor mijn zangleerlingen die zelf al kinderen hebben heel herkenbaar: wanneer moet je nu eens tijd nemen om te oefenen? En juist dat oefenen, lekker genieten van zingen, is dan hun “zuurstofmasker”. Ontspanning, een eigen momentje creëren. Tijdens de zanglessen, zorg ik dan ook voor een rustige sfeer. Zodat ze na hun les méér energie hebben dan er voor. Want soms komen deze mensen hijgend binnen, enkele minuten te laat en zich hevig verontschuldigend. Maar uitleg is niet nodig, ik snap het allang. Als vader die drie keer per week zijn dochter naar synchroonzwemtraining moet brengen, als echtgenoot die ook ruimte voor zijn huwelijk wil maken.

Zuurstof
Dus luister goed naar de wijze raad van deze veteraan: de drukte stopt nooit. Echt niet! Wil je zangles gaan nemen, bij een koor of bij een sportclub? Wacht maar niet tot het moment dat je het rustiger hebt. Houd niet je adem in: dat moment komt nooit. Of je bent dan waarschijnlijk al met pensioen. Doe het maar nu.

Nu is alles wat je hebt! 


En maak er écht plek voor. Zet dan eerst dat masker op je eigen neus, en adem diep in. En als je weer uitademt, doe dat dan met een mooi geluid. En kijk pas dán om je heen, wie er in je leven óók nog wat zuurstof kan gebruiken!!



dinsdag 14 maart 2017

Kopje onder in je Ideeëntsunami



Ideeëntsunami. Als iets ongewenst is en er is veel van, dan kun je daar het woord ẗsunami" achter plakken. Een vloedgolf, in het Japans. En als er iets is wat mij overspoelt, dan is dát het wel: ideeën.

Dat lijkt een enorme zegen. En dat is het meestal wel. Want het geeft je de keuze uit meerdere opties. Maar dat is dan ook meteen de vloek: hoe kom je er achter wát het beste idee is? Je kunt niet alles uitvoeren. Maar dat probeerde ik altijd wel:

Als je veel ideeën hebt, heb je ook veel potjes tegelijk op het vuur staan. En als je met een project bezig bent, dan ruim je dus nog even niet op. Met als gevolg dat mijn bureau meestal vol ligt met "oh ja, dat moet ik nog even afmaken" -dingen. En mijn hoofd zat vol halfvoltooide ideeën.

En zo kan het ook met het leven zijn. Teveel ideeën. Je wilt nog eens een keer een zeilboot opknappen. Je huis verbouwen. Al je vrienden uitnodigen om een week in een huis te gaan zitten. Saxofoon leren spelen. Of zingen.

Maar als de tsunami door je hoofd klotst, komen de bekende woorden naar boven:"dat ga ik zeker nog een keer doen". En dan laat je het liggen. Ik ken het. Ik was daar ook. Veel ideeën en plannen. En dat kan verlammend werken. Hoe kon ik dat gaan doen wat ik echt wilde? Wat zou gaan werken?

Na lang stuurloos te hebben rondgedobberd op mijn eigen ideeënstroom, besloot ik dat het tijd werd om richting te bepalen. Ik wist niet waar ik moest beginnen, maar ik wist dat ik in ieder geval moest veranderen. Ik ben gewoon maar ergens begonnen met implementeren.

De strategie die ik tegenwoordig gebruik, is simpel: ik kies gewoon één ding en geef het alle aandacht. Zodat ik zo snel mogelijk weet of het een goed idee is. Want twijfelen kost meer tijd. En daarbij kies ik steeds iets wat weer nét wat moeilijker of ongemakkelijker voelt dan de voorgaande keuze. Dezelfde dingen blijven doen, die ik altijd al deed, dat levert me dus ook op wat ik al had. Wil ik verandering of wil ik méér, dan moet ik ook zelf iets anders gaan doen.

En dus presenteer ik mezelf, zorg dat ik weer vindbaar wordt, verkondig luidkeels wat ik doe, geef lessen in het openbaar op internet, allemaal zaken die ik voorheen echt van me weg hield. Met de smoes dat ik er niks in zag. De waarheid is, dat ik het heel erg spannend vond om uit mijn "comfortzone" te treden. Iedere stap die ik zo zette, gaf me meer voldoening en zelfvertrouwen. Nooit geweten dat ik zelf zoveel weerstand had opgebouwd tegen....ja, waartegen eigenlijk?

Deze mindset werkt heel goed voor mij. En zoals bij alle goede ideeën, denk ik ook nu weer:

Dat had ik eigenlijk al veel eerder moeten doen.

En jij? De kans is klein dat jij zomaar ineens, uit het niks, die belangrijke stap neemt die je moet nemen. Want al je ideeën en projecten leiden je steeds weer af. Veel leerlingen komen, na jarenlang de wens te hebben gekoesterd, ineens op les. Dat wordt vaak getriggerd door een belangrijke gebeurtenis in iemands leven. Geboorte, sterfgeval, meer tijd beschikbaar krijgen, etc. Maar wil jij daar op wachten? Dat kan best wat tijd kosten. De vraag is, of jij het ook zo lang wilt laten duren.

Wees eens supereerlijk voor jezelf? Welke reden heb jij om dat wat je graag wil doen, steeds maar uit te stellen? En wat zou er voor nodig zijn om je te laten beseffen dat je het NU moet doen, of er voorgoed van af moet zien? In beide gevallen win je: ga je die nieuwe uitdaging aan, dan kun je daarvan genieten en stappen zetten die je zelfvertrouwen en plezier geven. maar bij de tweede optie ben je óók een winnaar: je bevrijdt jezelf van een droom of toekomstbeeld dat kennelijk niet bij je past. Eén onvoltooid project minder in je hoofd, kan je ongelooflijk veel ruimte en opluchting geven.

Dus al je ideeën, moeten zo snel mogelijk uit je hoofd: voer ze uit, of gooi ze in de prullenbak. Maar laat ze niet je brein blokkeren!

Ik zou het heel tof vinden om te weten, wat jou over de drempel kan helpen om een idee wat je al lang hebt uit te gaan voeren. Reageer je onder dit artikel?


vrijdag 3 maart 2017

De baas van jouw stem

Het was een mooi moment, in het tv programma "droomschool". Coach Lucia had een moeilijk gesprek met een probleemjongere die de hele wereld de schuld gaf van haar problemen. En van haar gevoelens.

afstandsbediening

Lucia zei:"je hebt iedereen in je omgeving een afstandsbediening gegeven waarmee ze jouw stemmingen controleren. En ze drukken maar lukraak op alle knoppen. Waarom pak je die afstandsbediening niet terug?"

patroon

Als je het patroon eenmaal hebt gezien, herken je het ineens overal. Of het nou in de politiek is, op je werk of bij het maken van muziek. Heb jij zelf de controle? En als er iets mis gaat, neem je dan ook zelf de verantwoordelijkheid?

beugels

Ander voorbeeld: mijn oudste zoon en dochter hadden een beugel nodig. Nou ja, nodig....Met scheve tanden kun je ook een prima leven leiden. Ik legde ze uit:"als jullie willen, mag je een beugel. Dan krijg je rechte tanden. Maar het kost tijd, en moeite en geld. Die eerste twee zijn voor jullie, dat laatste doen papa en mama. Maar het is jouw beugel. Het zijn jouw tanden. Je mag er ook mee wachten tot je 18 bent. Maar dan betaal je het zelf. En we gaan je niet achter de broek zitten. Je kunt zelf bepalen hoe lang je er over doet, als je het veel draagt gaat het sneller."

autonomie

Ze lopen inmiddels maanden vóór op schema. Ik heb ze eigenaar gemaakt van het proces. Als ik me met het dragen had bemoeid, had ik hun autonomie aangetast. En hadden ze hun ouders verantwoordelijk gemaakt.

zelfvertrouwen

En zo werkt het ook met de zangcoachings die ik geef. Ik behandel iedereen als eigenaar van zijn stem. Ik ben verantwoordelijk voor het leveren van goede lessen, voor het aangeven van tips, hulp bij twijfel en het geven van ondersteuning. Maar mijn leerlingen leren al snel om zelf de regie te nemen. En hun zelfvertrouwen groeit, omdat ze de baas zijn over hun stem.

succes of falen

Ik geef ze inzicht en controle  met de video's die ik opneem iedere les. En met mijn stijl van lesgeven. Ik bepaal niet wat ze moeten zingen of mooi moeten vinden. En als ze de neiging hebben om mij verantwoordelijk te maken voor hun succes of falen, dan wijs ik die verantwoordelijkheid vriendelijk af en laat ze letterlijk terug kijken naar wat ze al hebben bereikt.

neiging

Maar laat ik ook eens even naar mezelf kijken. Heb ik zelf dan nooit de neiging om de afstandsbediening uit handen te geven? Natuurlijk. Ik heb een periode gehad dat ik dat zelfs heel veel deed. Pas toen ik het patroon zag, kon ik er iets aan doen. En, lieve lezer, wees ook eens eerlijk voor jezelf: herken je dit? Het blijkt vaak uit dingen die je zegt, hardop of in jezelf:"als ik maar meer geld had, dan....Of: als mijn baas me niet steeds in de weg zou zitten...Of: als mijn partner mij nu eens echt zou zien zoals ik ben....of: als het met de economie nou niet zo slecht ging...Of: als we nu maar eens ontdekt zouden worden door een platenmaatschappij....

Leah

In het laatste voorbeeld, kan ik heel concreet de Amerikaanse zangeres Leah aanvoeren. Zij heeft een goed inkomen als "recording artist". Met haar eigen songs, terwijl ze als moeder van 5 kinderen de deur niet uitkomt om te touren. Ze doet alles zonder platenmaatschappij. Ze maakte zich zelf verantwoordelijk voor haar succes, niemand anders. De afstandsbediening zit stevig in haar eigen handen. En haar succes is helemaal van haar: alleen als je de verantwoordelijkheid voor je falen durft te nemen, heb je ook de volledige voldoening van je succes.

Ben jij er klaar voor om óók eigenaar te worden van jouw stem en te genieten van je vooruitgang?

Neem een proefles!